A strange time in hair life (Δερβίσης+Φώντας)

Ο έρωτας είναι κομμάτια κρέατος,
κακοσχηματισμένα,
που συνουσιάζονται λόγω του εθισμού τους στην παραμόρφωση.
Αυτό είχαμε την τύχη να συνειδητοποιήσουμε
καθώς κουρντίζαμε προσεχτικά,
γεννητικά όργανα.
Άλλοι περπατάνε με μάτια καθηλωμένα
σε πονηρά σημεία του σώματος,
στοιχηματίζοντας με τον εαυτό τους
αν θα τα δουν γυμνά.
Άλλοι πάλι,
ρουφάνε κάτουρο και ξεραμένα σπέρματα,
σε πράσινα παγκάκια
για να είναι περήφανος ο μικροαστούλης,
περήφανος που δε γεννήθηκε πορνοδιαστροφικός:

Καλησπέρα σας Κυρίες και Κύριοι! Όσο αγοράζατε ψεύτικα όπλα στα παιδιά σας, οι γονείς μου αγοράζαν βιβλία. Οι συμμαθητές μου παίζαν με τη σκανδάλη αλλά εγώ έπαιζα με την ψωλή μου από μικρός. Και έριξα πιο πολύ σπέρμα στις φυλακές που αναθέσατε να κάνουν ανθρώπους τα βλαστάρια σας, απ’ όσο αίμα θα χύσουν αυτά όταν γίνουν στρατιώτες. Μου πήρε χρόνια να αποδεχτώ την σεξωμανία μου και την εσοστρέφεια μου. Όταν τελικά τα κατάφερα βρήκα τον τέλειο στόχο ζωής. Να κάψω τα όπλα, να κάψω τις φυλακές, να κάψω τα σχολεία και τους στρατούς. Μετά θα ξαναβγω με τους παλιούς μου συμμαθητές βόλτα και θα χύσουμε επιτέλους μαζί στο προαύλιο σε ένα ατελείωτο οργιαστικό διάλλειμα που δε θα σταματήσει ποτέ κανένα κουδούνι.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν απότελει αντιστροφή της πραγματικότητας
ο μόνος λόγος που δεν το αναγνωρίζουμε
είναι ο φόβος μας να φανταστούμε τον εαυτό μας,
ξαπλωμένο στο παγκάκι.

Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε με τον έρωτα,
ο αντιερωτισμός της σύγχρονης κανονικότητας
στήνει κάτοπτρα στις μάπες μας
και μας χαρίζει απλόχερα την ευκαιρία να ζήσουμε,
να ζήσουμε τα καλύτερα μας χρόνια.

Έρωτας άλλωστε είναι
να περιμένεις να φύγει η γκόμενα από το σπίτι
για να τραβήξεις μαλακία με αυτή που γουστάρεις
αλλά δε σου κάθεται.
να έχεις τα υγρά της πρώτης στο στόμα σου
αλλά να σου τρέχουν τα σάλια
στην ιδέα ότι θα δεις την άλλη.
ο έρωτας είναι θέμα ρευστότητας
και οπτικής γωνίας:
να βλέπεις το ποτήρι γεμάτο χύσια
ανεξαρτήτως αν το βλέπεις μισογεμάτο
ή μισοάδειο.

Από μικροί μάθαμε για τον έρωτα,
μέσα από όμορφα τραγούδια,
μέσα από γλυκούς ήχους.
Φανταστήκαμε την πρώτη μας φορά,
κάτω από ένα δέντρο,
 στη λασπουριά,
με τις στάλες της βροχής να γλιστράνε από τα φύλλα
και να πέφτουν στο κορμί της
ενώ είναι καθισμένη σταυροπόδι
και γδύνεται με περίσσεια ντροπή,
με συγκρατημένο φόβο.
Αντ' αυτού,
ζήσαμε τον έρωτα
σε ηλιόλουστες μέρες
κλεισμένοι σε σκοτεινές τρύπες,
αναγκασμένοι να το κάνουμε
αφού η καπότα προεξείχε από την τσέπη,
συνδεμένοι στο ίντερνετ
προσπαθώντας να αντιγράψουμε
την προσποιητή απόλαυση που τόσο μας καύλωνε.

Μάθαμε για τον έρωτα πριν ερωτευθούμε.
Γελάσαμε πονηρά με μουνιά και πούτσες πριν αυνανιστούμε.
Δεν αναπολούμε,
δεν ευχόμαστε να ήταν αλλιώς τα πράματα
Το ερωτικό βίωμα του παρελθόντος
και η θεαματική σεξουαλική παράνοια του παρόντος
τρυπώσανε στα κεφάλια μας
και συντηρήσανε το ρομαντισμό
στη νέα μορφή του.
Αφορίζοντας το παρελθόν,
έγινε κι αυτός παιδί της εποχής μας.
Μέσα στη σαβούρα,
των καθημερινών πόλεμων της μητρόπολης,
μάθαμε να κοιτάμε θολές φωτογραφίες στο facebook
και να αναγνωρίζουμε το πραγματικό χρώμα των μαλλιών της
το πραγματικό χρώμα του δέρματος.

Το πραγματικό χρώμα του δέρματος σου δεν υπάρχει ντάρλινγκ.
Ότι έχει γραφτεί για την πραγματικότητα είναι ψέμα και εμείς απλά κάτι πεθαμένοι. Αλλά είμαστε λιγότερο νεκροί από αυτούς που σου ορκίζονται στο όνομα της Αλήθειας. Την έχω χεσμένη ή την έχω χυσμένη αφού είναι χαμένη. Αν ήθελα να τη βρω θα γινόμουν επιστήμονας και δε θα γραφα στίχους. Αν ήθελα να τη βρω θα μετακόμιζα εκεί που σε γνώρισα. Αν ήθελα να τη βρω θα αυτοκτονούσα αφού ποτέ δε θα καταλάβεις πόσο όμορφη είσαι και πόσο λίγοι εμείς για σένα. Αλλά δε θέλω να βρω την αλήθεια. Κι ούτε στίχους θέλω να γράψω. Και τα χω χεσμένα τα καθεστώτα τους. Θέλω να φωτίσω μόνο μια άκρη του δωματίου, να βρω που έχω πεταμένα τα προφυλακτικά να σε γυρίσω στα τέσσερα και να πηδηχτούμε. Το πραγματικό χρώμα του δέρματος σου δεν υπάρχει κάβλα μου.

Κι ο έρωτας είναι να έχω τραβήξει τέσσερις μαλακίες μες τη μέρα κι ακόμα να ψήνομαι να σε πηδήξω.
Κι ο έρωτας είναι μια μαλακία που την τραβάς τέσσερις φορές τη μέρα.
Κι ο έρωτας είναι ένα ψήσιμο που πηδάει το μυαλό σου τέσσερις μέρες τη φορά.

Ας γράψουμε τώρα,
τα δικά μας ερωτικά τραγούδια,
ας τα ακούσουμε,
ας τα διαβάσουμε,
ας τα συζητήσουμε
μα πριν πεθάνουμε ας φροντίσουμε να τα εξαφανίσουμε
σε όποια μορφή κι αν υπήρξαν.
Ας γυρίσουμε μετά,
τις δικές μας τσόντες,
ας καυλώσουμε,
ας αυνανιστούμε
ας χύσουμε
μα πριν πεθάνουμε ας φροντίσουμε να τις κολλήσουμε στο δέρμα μας
και να τις πάρουμε στον τάφο μας.
Ας χαώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε
το μελλοντικό ερωτικό φαντασιακό.
Για ένα νέο κόσμο
με τη συνείδηση των ενστίκτων του.

Τέλος πάντων
δεν ξέρω τι λέτε εσείς
πάντως
Μερικές φορές
όταν μου παίρνει πίπα η αγαπημένη μου
σκέφτομαι να χώσω την πούτσα μου μέσα στο μποξεράκι
να ανοίξω το πατζούρι
και να πέσω απ το μπαλκόνι.
έχω προνοήσει βέβαια και μένω μόλις στον πρώτο όροφο
κάπου στα βόρεια προάστεια
αλλά δε θα χρειαστεί να γλυτώσω από τίποτα
γιατί ποτέ δεν την βάζω μέσα πριν τελειώσω στο πρόσωπο της
ω θεέ μου
εμείς και τα ηλίθια ψέμματα μας
για τα βράδια που θα είμαστε μόνο αγκαλιά
και τίποτα παραπάνω
λες και δεν μπορεί να σε τρελάνει η μη σεξουαλική επαφή με έναν άνθρωπο
και να σε κάνει όντως να πηδήξεις απ’ το μπαλκόνι
αντί να πηδήξεις σε αυτό.
Παρόλα αυτά
Τα πιο όμορφα φιλιά
παραμένουν αυτά που δε δώθηκαν ποτέ
γιατί πίεζε ο χρόνος
γιατί πίεζε το μυαλό μας
γιατί πίεζε η κοινωνία
και γιατί προτιμούσες να πιείς δυο μπάφους
Τα πιο άσχημα
αυτά που τα εκβιάσαμε
που κράτησαν λιγότερο κι απο τραγούδια
που έμειναν μόνο στα πάνω σου χείλη.
Ουφ.
Ενάντια στην πολιτική οικονομία,
ενάντια στους ψυχαναγκασμούς,
ενάντια στην σιγουριά ότι είσαστε ελεύθεροι
θα σας κοπανάμε το κεφάλι στο τζάμι
μέχρι να δείτε, να δείτε, να δείτε.