Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Του φίλου μου του χάρου


















Οι μήνες περνάνε γρήγορα,
σα να τρέχουν
υπερβολικά
μα συνήθως βολικά
κι αυτό είναι ένα στοίχημα για τον καθένα
οι μήνες περνούν, βασανιστικά
σα ψιλοκομμένο γυαλί στα μάτια
μα πιο συνήθως σα σχοινί
δεμένο στους καρπούς
μερακλίδικα επεξεργασμένο,
σχεδόν άφθαρτο.
Ο τοίχος έχει εσοχές
τρύπες για να ξεκουράζει καρφιά
και κρεμάστρες για να αράζει το σχοινί.
Το μισοκομμένο χέρι κινείται σπασμωδικά,
ειδικά όταν το βαραίνει το σχοινί
και δυο στεγνά μάτια,
ξερά ολότελα και σκούρα
είναι η χαρά του χάρου.
Του χάρου η χαρά.

Οι μήνες περνάν αργά,
σαν τη σκέψη που ξυπνάει,
και αγνοεί το παράθυρο
και από συνήθεια είναι άβολοι
κι αυτό είναι ένα λάθος για τον καθένα
οι μήνες περνούν, αβασάνιστα
σα χάδι προσεγμένο
μα συνήθως σα φτερό
στο χέρι εγκολπωμένο
της σειράς, αγορασμένο
απ' τη φύση του φθαρτό.
Ο τοίχος είναι λείος
έχει σκόνες για να ξεγελά
και σημάδια
για να κουράζει το κορμί.
Το αδιάφορο χέρι κινείται πειθαρχικά,
ειδικά όταν αγνοεί τα δάχτυλα.
Και τα μάτια είναι τρύπια!
 Πηγάδια οριζόντια, σκοτεινά
είναι η του χάρου η απόσυρση
Του χάρου η συνταξιοδότηση.

Οι μήνες είναι μνήμες
σα να χτυπούν
με νάζι
μα συνήθως με κακάδι
που αν τραβήξεις σε πονά
σα μαντινάδα που γεννιέται
μα συνήθως σα τραγούδι
κολλημένο στο λαιμό
ασφυχτικά κλεισμένο
στην αγκαλιά της βραδυκαρδίας.
Ο τοίχος είναι μια πλάνη
έχει εικόνες ζωντανές
και υπέροχες μορφές.
Το σταθερό χέρι κινείται αυθόρμητα
ειδικά όταν γυρεύει ηδονή
και δυο υγρά μάτια
ποταμοί βαθιοί
είναι του χάρου η υπομονή.
Ή μια σοφή επιλογή.




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου