Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλιώτικα




 Κάθομαι στο καναπέ και καπνίζω                                                                                             
σε αντίθεση με την παράδοση της οικογένειας μου ,
έχω κλειστή την τηλεόραση,
απλά καπνίζω.
Παρά το γεγονός πως έχω επίσης κλειστή την πόρτα και τα παράθυρα,
ένας ενοχλητικός θόρυβος ροκανίζει την ηρεμία μου
υπάρχουν φορές που αισθάνομαι πως
σ΄ο,τι βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου
και σε ο,τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου
υπάρχει ένας διάφανος υμένας
 που συγκρατεί τις πραγματικότητες μεταξύ τους.
Κάπου αλλού μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου έχοντας κάνει άλλες επιλογές
έχει διαφορετική  στάση του σώματος
περνάει καλά ,δεν  υποκρίνεται
διασκεδάζει,  δεν ξεσπάσει
κάνει χιούμορ, δεν κρύβεται πίσω απ’ αυτό
και σίγουρα έχει διαφορετική χροιά φωνής.
Ο θόρυβος που σου είπα έρχεται από κει,
εδώ πετάει απλά τα σκουπίδια.
Όταν περνάω καλά πλησιάζω τον υμένα ενοχικά
 και ψιθυρίζω «με συγχωρείτε για την ενόχληση.»

Κάπου εδώ θα μπορούσα να τελειώσω με το κείμενο
 και με τη θεματική των παραλλήλων πραγματικοτήτων
μα συνεχίζει να με απασχολεί.
Αν οι κυράτσες στη δουλεία κάθε μέρα
αντί για τον σταυρό τους ψιθύριζαν αντάρτικα
και αν οι μετανάστες και οι υπόλοιποι εργάτες
είχαν μια στάλα συνείδησης  θα ήταν καταπραϋντικό.

Όσο για μένα,
 είχα τα γραπτά μου να με κρατάνε  
μα ένα απόγευμα, έβαλα χαμηλό φωτισμό
 και μια μπλούζα ασορτί με τις κουρτίνες
και κρεμάστηκα στο δωμάτιο μου.