Κάθε καλοκαίρι χάνω μια αρτηρία επαναστατικότητας

αν και νομίζω φέτος ήταν άνοιξη

Καλησπέρα.
Ας κάνουμε όλα τα βιβλία μας τραγούδια
όλα τα τραγούδια μας βιβλία
να πλησιάσουμε τις μάζες
και να αφήσουμε να πονέσουν οι ώμοι μας στην αγκαλιά τους
βασικά
είμαστε τρομοκράτες
που ανατινάσουνε πυρηνικά εργοστάσια
και λούζονται με απόβλητα.
Τα πολλαπλασιαζόμενα χέρια και πόδια μας
είναι δυνάμει αγκαλιές, δυνάμει φόνοι.
η εξάπλωση των κυττάρων
πότε ισοδυναμεί με καρκίνο, πότε με σκέψη.
-Ποτέ με θάνατο!-
η τρομοκρατία δε φέρνει θάνατο
η τρομοκρατία είναι η μόνη εναλλακτική της  λογοτεχνίας,
το αγκάλιασμα της καταστροφής με το πάθος της ελευθερίας
και της μαζικοποίησης με το χάος.
ο λαός έρχεται μαζί μας
καταλαβαίνει πώς
δεν αρκεί να κρεμάσει, να κάψει, να κλέψει, να κλάψει
όπως κάναμε εμείς
αλλά στη φωτογραφία που βγάλαμε να ξεχωρίσει τον ένοχο
και θα κάψει χιλιάδες φωτογραφίες
και κέντρα εκτυπώσεως
μέχρι να σφάξει τα αφεντικά
κι αν η εργατική τάξη δεν αξίζει τίποτα
εμείς έτσι κι αλλιώς παλεύουμε για έναν κόσμο
χωρίς αξίες, τιμές, υπεραξίες και
χειρονακτική εργασία.

Καλησπέρα.
η ποιητική τρομοκρατία είναι το βούτηγμα στον ηδονισμό
κι ο αγιασμός της εργατικής τάξης
μέσω της διασάλευσης της δημόσιας τάξης.
Προβοκάτορες του κινήματος
μα κατά βάση προβοκάτορες της ακινησίας
σ’αγαπάω μωρό μου
αλλά ο θάνατος σου δε μου κοστίζει τίποτα
και δεν μου κοστίζει
γιατί ακίνητοι κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο
κι ούτε με φίλησες
κι ούτε με πίστεψες
κι ούτε με σκότωσες
Να ποια ακινησία προβοκάρουμε
Να ποια δημόσια τάξη απεχθανόμαστε αγάπη μου.

Καλησπέρα
δεν ήταν ποτέ απόγευμα εδώ βασικά, θα τον ξαναγράψω το στίχο
Καληνύχτα!
Καληνύχτα!
Καληνύχτα...

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια