Aντι-αυτοπραγμάτωση

Οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς δεν είναι ανυπόφορες λόγω της έλλειψης παρέας,

ούτε λόγω της ανίας που τις συνοδεύει.

Η μοναξιά είναι σύγκρουση,

είναι η κατάρρευση του τέλειου εαυτού σου,

της προσωπικότητας που ωριμάζει στο κεφάλι σου από τη στιγμή που πρωτοείπες

«χάρηκα, Τάδε»

Και όσο χαίρεσαι, τόσο σκαλίζεις τα συντρίμμια.

Η πιο ριζοσπαστική τάση του μεταμοντερνισμού φωνάζει

«άλλαξε μέσα σου για να αλλάξεις τον κόσμο»

Μα όσο σμιλεύεις με προσοχή το απόλυτο εγώ σου, το κάνεις πιο εύθραυστο,

το αποξενώνεις από τα όρια των κοινωνικών συμβάσεων.

Δεν το ξέρατε; Έτσι την πατήσαμε κι εμείς.

Με δεδομένο πως τα προαναφερθέντα όρια δεν ξεθωριάζουν,

ένα πράγμα μένει,

η πάλη για τη διεύρυνση τους

στη διαλεκτική μάχη του συμβατικού με το αντισυμβατικό.

Κάποιος μου πε πως είναι και αυτό, ζήτημα ταξικό.

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Καταδικασμένος σε νηφαλιότητα

Το δωμάτιο παραμένει κρύο,

ο καπνός ξεθύμανε,

το κρασί είναι σκεπασμένο με ξύλινο φελλό,

δεν κοιμάμαι,

τα όνειρα με κάνουν να χασμουριέμαι

ξεχνάω την ανατομία του σώματος,

σκίζω το μπράτσο μου και δε βγαίνει τίποτα,

άνοιξα ένα κεφάλι χθες,

φίλησα άλλο ένα

μα η ώρα πέρασε κι απόψε   

η νηφαλιότητα είναι η χειρότερη καταστροφή.

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια

Σεξουαλιστικές παράγραφοι #1

Τροφή για μικρόβια 

Figures at the seaside - Picasso 

Ι

Καμένο κεφάλι, ολοένα και μικρότερη ύπαρξη
καταλαμβάνουμε χώρο, γραμμές, σελίδες με στίχους
για να καλύπτουμε τα κενά
των σημαιών που δεν καρφώσαμε στα πτώματα που βρήκαμε,ζήσαμε μαζί
και τέλος
πεθάναμε μαζί, σαπίσαμε μαζί
κι αγκαλιά με τα χορτάρια γίναμε τροφή για μικρόβια
προωθώντας έτσι την κίνηση της ενέργειας και της ύλης
σε μια παρτούζα βιολογικών μηχανισμών.

Πολύ το φιλοσόφησα όμως!

Η ζωή είναι ένα χαρτί τράπουλας
που παίζει πόκερ με ανθρώπους
σε μια παρτίδα που αδυνατεί για την ώρα να τελειώσει.
Προτού η ανθρωπότητα εκπνεύσει τα λοίσθια
χιλιάδες θα ‘ναι τα καμμένα χαρτιά
τα καμμένα μυαλά
τα καμμένα κορμιά.

Οι μόνιμες απαντήσεις δεν υπάρχουν, δημιουργούνται.
Δημιουργούνται σε στενά πλαίσια που βρωμάνε κρασί και κάτουρο.
Ο ρομαντισμός ποτέ δεν πέθανε
μετατράπηκε απλά σε βαμπίρ
που γαντζώνεται απ’ το σοδομισμένο πτώμα της αγαπημένης του.
Έτσι καταφέρνει και φωνάζει «Υπάρχω!»
στο μπάτσο της αόρατης καθημερινής του φυλακής

[ ΙΙ ]

Όλα τα παραπάνω φυσικά αναφορικά με τη ζωή του συγγραφέα
και τίποτα παραπάνω.
Ο καθένας μπορεί να διαλέξει να τοποθετήσει τα "ΠΡΕΠΕΙ" όπου κρίνει
και να προωθήσει τη δημιουργία υπαρξιακών παζλ
για τη διαιώνιση του ψέματος της ζωής.

Εγώ όχι

[ ΙΙΙ ]

Οι άλλοι
χαμένοι σε
αλκοόλη, οργόνη
ντοπαμίνη
ηρωίνη
κι εγώ πολύ φτωχός για να αγοράσω ναρκωτικά
κι αρκετά κομμουνιστής για τα υπόλοιπα
-στην εμπορική τους διάσταση τουλάχιστον-

IV

«Η αυτοκτονία ασκεί ηδονική έλξη στους νέους»
Περίεργο κύριε Ψυχολόγε...
Εγώ έχω μαζί της περισσότερο σχέση μεσοαστικού ζευγαριού
κοιμόμαστε μαζί αλλά
έχουμε τόσο καιρό να κάνουμε σεξ
που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι.

Χμ...
Εκείνο το σκοινί με καυλώνει όμως κάπως επικίνδυνα... 

Read More [...]

Posted in Ποιηματάκια