Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

An art manifest




Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που κάνουν τη διαπίστωση ότι το σύμπαν δεν νοιάζεται για τη ανθρωπότητα αλλά και ότι η ίδια η έννοια της ανθρωπότητας είναι μια πλαστή ιδέα ,κατασκευασμένη από την πολιτική-κοινωνική φιλοσοφία και ιστορία με σκοπό να συλλογικοποιήσει μια σειρά από μικροοργανισμούς ( αυτό είμαστε για τα μεγέθη του σύμπαντος) που ζουν,αναπνέουν,πολλαπλασιάζονται και ψοφάνε χωρίς ποτέ ξανά να αποκτήσουν συνείδηση του κόσμου τους.

Ωστόσο πέρα από τον αναπόφευκτο ατομικισμό και την απογοήτευση που φέρνει η παραπάνω οπτική, υπάρχει μια ακόμα πλευρά που δεν έχει σκεφτεί αρκετά η ανθρωπότητα ή τέλος πάντων οι μερικές δεκάδες μικροοργανισμοί που θα συντρέξουν να διαβάσουν τις γραμμές που θα γράψουμε στο μέλλον, η πλευρά της οριστικής και αμετάκλητης επιτυχίας στα πλαίσια της υλιστικής ανάγνωσης του σύμπαντος. Ή μάλλον η ανυπαρξία της αποτυχίας, κάτι που συνοδεύει κάθε πράγμα που στερείται νοήματος.

Μια πολύ σημαντική κριτική που γίνεται στην εμφανώς μεταμοντέρνα νοοτροπία του «όλα είναι τέχνη» είναι ότι αν όλα τελικώς είναι ρευστά ως προς το τι είναι, αν όλα είναι τέχνη λοιπόν τότε τίποτα δεν είναι τέχνη, μιας και η απόδοση μιας τόσο βαριάς ιδιότητας σε κάτι πάει πακέτο με την οριοθέτηση του μακριά από άλλες έννοιες όπως καθημερινά αντικείμενα,εργαλεία κλπ. Έτσι στην ίδια ακριβώς νοοτροπία, αν με συμπαντικούς όρους δεν υπάρξει ποτέ σαφής διαχωρισμός της έννοιας της ζωής από το θάνατο ή της ύπαρξης από την ανυπαρξία, τότε η ανθρωπότητα  καλείται να επιλέξει με αυστηρά ψυχολογικά κριτήρια αν υπάρχει ή όχι, αν ζει καλά ή όχι αν έχει επιτύχει το σκοπό της ή όχι. Κι όλα αυτά γιατί σκοπός δεν υπάρχει, ζωή δεν υπάρχει και ύπαρξη δεν υπάρχει.

Μπροστά λοιπόν στην ανακύκλωση της ύλης και της ενέργειας, που κάνει τα πάντα να είναι ταυτόχρονα αντικειμενικά αλλά με κάθε τους νόημα ή κριτική αυστηρά υποκειμενικό, οι συγγραφείς του παρόντος ιστολογίου επιλέγουν συνειδητά να διαλέξουν ως οπτική την καταδίκη τους σε αιώνια επιτυχία. Και από εδώ προέρχεται και ο τίτλος του blog, successful attempts. Είμαστε μια επιτυχημένη απόπειρα που μέσα στην πολλαπλότητα της μπορεί εύκολα να γίνει απόπειρα επαναστάσεων, αυτοκτονιών, ερώτων κλπ. Όχι ότι τα προηγούμενα τρία ταυτίζονται (το αντίθετο μάλλον) ή αποτελούν κάποιο «τρίπολo» πάνω στο οποίο βαδίζει η τέχνη αλλά είναι ενδεικτικά για την κατανόηση της αισιοδοξίας που αισθανόμαστε. 

Δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο  ή μισοάδειο. Το ποτήρι κοντεύει να σπάσει από την πληρότητα και το μόνο για το οποίο θα παρακάλαγε είναι η διεύρυνση των ορίων του για να μπορέσει χωρέσει κι άλλο. Το μόνο ζήτημα που τίθεται ή έχει ενδιαφέρον για μας είναι με τι τέλος πάντων έχει γεμίσει το ποτήρι. Αίμα; Νερό; Πορτοκαλάδα; Είναι ένα ποτήρι γεμάτο ουίσκι, τέλειο συνοδευτικό της ινδικής κάναβης ή θα βόλευε καλύτερα να το δούμε ως το καλύτερο φάρμακο για τον πονόδοντο;

Αρνούμαστε λοιπόν να παγιδευτούμε στο δίπολο επιτυχίας-αποτυχίας, η ζωή, η ύπαρξη είναι μια επιτυχία από μόνη της και όσο συνεχίζεται τόσο περισσότερα αποτελέσματα φέρνει. Για λόγους ηθικής και πρακτικότητας εμείς δε θα διαλέγαμε ποτέ μια επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, δολοφονίας ίσως αλλά αυτοκτονίας ποτέ. Η αναζήτηση ενός ελευθεριακού soviet dream σε καιρούς καπιταλιστικής δικτατορίας καλώς ή κακώς δεν συμβαδίζει με το τέλος της προσωπικής  μας ύπαρξης. Δεν ξέρουμε ποια απόπειρα θα διαλέξουν να πραγματοποιήσουν οι αναγνώστες μας στο μέλλον, αλλά τους διαβεβαιώνουμε. Θα πετύχουν!

Και στην τελική δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα τη βγάλουμε καθαρή, μόνο η εγγύηση ότι δεν μπορεί, καθώς αφήνεις τα νευροκύτταρα σου να δουλέψουν, θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα...